Εν μια σκηνή, που δημιουργείται συχνά στο κεφάλι μου τούτο το καλοκαίρι τζαι προκαλεί μου ένα συναίσθημα, σχεδόν νοσταλγικό, για κάτι που εν έζησα στην πραγματικότητα.
Είμαι εγώ τζαι κάποιος.
Φίλος-γκόμενος, εν έχει καμιά σημασία.
Τζαι καθούμαστε στο μπαλκόνι.
Καρέκλες σκηνοθέτη, τα πόδια στα κάγκελα τζαι πίνουμε φραπέ.
Ή λεμονάδα.
Άλλες φορές μπύρα ή κρασί.
Τζαι εν νύχτα τζαι κάμνει λίο ψύχρα.
Ή εν απόγευμα τζαι παίζουμε τάβλι.
Τζαι καπνίζουμε. Τζαι λέμε ιστορίες.
Τζαι γελούμε, σαν σε φωτογραφίες που καρτ-ποστάλ.
Τζαι εν σαν να μου λείπει λίο τούτη η σκηνή...
Σα να την έχω ανάγκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου